Epilog.

Bastian Erik Wellinger pojawił się na świecie 10 lutego o godzinie 22:07 i swoim pierwszym krzykiem uradował ciocię Heidi stojącą za drzwiami, a swojej mamie namalował nim radość na twarzy. Nie poczekał na tatę, ale swoim słodkim snem spowodował, że ten rozpłakał się jak małe dziecko. Ucieszył dziadka, który od razu po wiadomości od swego syna wsiadł w taksówkę i przyjechał zobaczyć wnuka. Zacisnął swą małą piąstkę na palcu pani Valerie, która również go odwiedziła. Wujka Marinusa zachwycił swoim spojrzeniem, dużymi oczyma, które, jak wszyscy zauważyli, ma po mamie. Zaś wujkowie Severin, Andreas Wank i Werner Schuster zgodnie stwierdzili, że przed maluszkiem wielka kariera, jak przed jego ojcem.


Mały Bastian stał się dla Cariny i Andreasa darem od losu. Choć nieplanowanym, ale wyczekiwanym i pokochanym. Łzy jego rodziców były łzami miłości, nie nieszczęścia, jak to bywa w tak szybkim rodzicielstwie. Młodzi wzięli sprawy w swoje ręce, chociaż nie było łatwo. Pokonali przeszkody, które los postawił im na ich drodze. Zaakceptowali bieg swojego życia. Wybrali szczęście. I chociaż Carina chciała zabawić się w Boga, a Andreas rzucał talerzami, teraz siedzą obok siebie nawzajem wycierając z policzków łzy.


Nie było idealnie. I nie będzie. To historia miłości, która pomimo wszystko przetrwała. Bo i miała dla kogo istnieć. Wszystkie złe i dobre chwile przeżywaliśmy razem z nimi. Płakaliśmy z Andreasem, przeżywaliśmy odrzucenie i trzaskanie drzwiami z panną Becker. Oni trwali w uczuciu, które jest najsilniejsze. Miłość nastolatków to coś ulotnego, przemijającego. Chyba, że kocha się prawdziwie, wkracza pewnym siebie krokiem w dorosłość i wie, czego chce się od życia. Carina z Andreasem pojęli najwyższe dla siebie wartości.

Ciepłe ramiona. Maleństwo. I łzy smakujące szczęściem.




Po raz ostatni, witajcie, Kochani! ♥
Pisząc ów epilog poczułam, że pewien etap mojego życia się kończy i prawie się rozpłakałam. To opowiadanie było pewnym przełomem w moim życiu i jestem Wam wdzięczna, że przez te ponad pięć miesięcy byliście ze mną i wspólnie przeżywaliśmy wzloty i upadki w związku Cariny i Andreasa. Chciałam natchnąć to opowiadanie prawdziwością, emocjami i nieprzekoloryzowaną rzeczywistością. Mam nadzieję, że mi się udało.

Chciałabym podziękować każdemu, kto czytał historię o trudnej miłości i nadchodzącym rodzicielstwie, która wyszła spod mojego pióra.


Dziękuję, Tusiu!
Jestem z całego serduszka wdzięczna, że byłaś od samego początku, jeszcze zanim zabrałam się za pisanie i publikowanie tego na blogu. Zaakceptowałaś moją propozycję opowiadania i dzięki temu tu byłam. Doradzałaś w wielu aspektach, motywowałaś na każdym kroku, chwaliłaś. Byłaś, kiedy tego potrzebowałam, kiedy miałam chwile zwątpienia. Dziękuję, dzięki Tobie dałam radę skończyć to opowiadanie, nie poddałam się. 
Kocham Cię i jestem Ci bardzo wdzięczna za wszystko! ♥

Dziękuję, Olciu!
Na moje zamówienie wykonałaś śliczny szablon, który zachwyca moje oko za każdym razem, kiedy w wyszukiwarkę wklepuję 'welle-huge-little-problem' i pojawia się ów wygląd. Tobie również dziękuję za każdą poświęconą mi chwilę. Dziękuję za słuchanie spojlerów i akceptowanie moich wyborów. Dziękuję za pomoc w wyborze imienia dla maleńkiego Wellingerątka. 
Dziękuję, że byłaś zawsze, kiedy Ciebie potrzebowałam ♥

Dziękuję, Oleńko!
Za każde słowo wsparcia, za wymyślenie nazwy ów bloga. 'Welle-huge-little-problem' okazał się być strzałem w dziesiątkę! Dziękuję za każde słowo pochwały, za krytykę, która mnie budowała i za to, że wspierałaś mnie w tym, co robiłam ♥

Dziękuję, Anitko i Patrycjo!
Za każde słowo wsparcia, każdy komentarz, który mnie budował ♥


Dziękuję każdemu z Was!
Czytając komentarze nieraz rozklejałam się, a moich oczu płynęły łzy - w tym momencie naprawdę nie koloryzuję. Słowa na temat tego, że mam talent, że czytając rozdziały przenosicie się do innego świata czy stwierdzenie, że mój styl pisania jest bardzo ładny były wielką motywacją i powodowały, że się uśmiechałam. Mieć takich czytelników, osoby, które wspierają tak mocno to dar od Boga. Nie wiem, czy na niego zasłużyłam, jednakże bardzo dziękuję.
Jestem zaszczycona, że mogłam dla Was pisać.


Dziękuję Wam za wszystko. Trwaliście ze mną, z Cariną i Andim, z Heidi i Marinusem, z mecenasem Wellingerem i panią Valerie od 26 kwietnia br. Dzisiaj przygoda się kończy, chociaż z bólem serca odkładam tą historię na półkę z napisem 'koniec'. Ale jestem szczęśliwa, że mogłam swoje emocje tchnąć w moich bohaterów i pokazać Wam przez to cząstkę siebie.



Co dalej?
Nie przestanę pisać. Już wkrótce zacznę publikować opowiadanie na nowym blogu. Więcej w podstronie, mam nadzieję, że zostaniecie ze mną i dalej będziemy wspólnie przeżywać każdy moment życia moich bohaterów ♥


Wasza Dominika x