Rozdział VI. Obojętność rani, Andreas.

Siedziałam w tym cholernie czerwonym Audi. To nie mogło trwać wieczność. Pracownicy stacji zapewne już uznali nas za małolatów, którzy pokłócili się o drobnostkę. Prawda była zgoła inna. To chyba gorzej. Nie mogłam tam siedzieć i siedzieć. Wytarłam policzki chusteczką znalezioną w schowku samochodu i wysiadłam z pojazdu. Zaczęło kropić. A on tam kucał, wciąż z twarzą ukrytą w dłoniach. Stanęłam niedaleko jego osoby i bałam się podejść. Chłopak podniósł głowę. Widocznie poczuł krople deszczu na swoim ciele. Zauważył mnie i wstał. Patrzeliśmy na siebie w ciszy, oddaleni o kilka metrów. Każdy krok kosztował naprawdę dużo. Otworzyłam usta, ale z mojego gardła nie były w stanie wydostać się żadne słowa. A on płakał. Widziałam jego mokre policzki, łzy w jego oczach. Przełamałam się. Wykonałam te kilka kroków i stanęłam tuż przed nim. Podniosłam trzęsącą się rękę i otarłam jego łzy. Andreas złapał mnie za dłoń. I przez chwilę przytrzymał przy policzku, zamykając oczy. Chciałam się do niego kolejny raz przytulić, ale on każdą komórką ciała zaprotestował. Puścił moją rękę. Znów stał się dla mnie obcy.

- Który to tydzień?
- Dziewiąty. Wiem o tym od dwóch tygodni.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś?
- Bałam się twojej reakcji. Słusznie. Jak myślisz, dlaczego musiałeś odbierać mnie z Berlina?
- Chciałaś uciec, nigdy nie powiedzieć mi o dziecku, zniknąć z mojego życia, tak zwyczajnie. Dobrze myślę?
Opuściłam głowę. Jego trzęsący się głos z każdym słowem mnie dobijał.
- Nie tym razem. Pojechałam tam, żeby... chciałam usunąć to dziecko.
- Carina, co ty wygadujesz?! Jakie usunąć, zmysły postradałaś?
- Andreas, ja... Ja nie chciałam niszczyć ci kariery, kocham cię zbyt mocno, ale nie dałam rady, rozumiesz?! Stchórzyłam, stwierdziłam, że to nasze dziecko i nasza odpowiedzialność. Zostaw mnie, jeśli tak wolisz. Wiem, że to zły moment na potomka, ale co mam innego teraz zrobić? Powiedz mi, co?
Zrobiło mi się słabo. Andreas był na mnie zły. I właściwie. Chciałam zabić własne dziecko. Co ze mnie za matka? Myślałam tylko o mojej miłości do skoczka. I trochę o sobie. Ale chyba moje myśli poszły w złym kierunku. Nie tak powinnam zareagować.
- Usunąć dziecko... Dziewczyno, ty wiesz, co byś zrobiła?! Zdajesz sobie z tego sprawę?
Deszcz zaczął padać coraz mocniej. Przemoczyło mnie, ale bynajmniej tuszowało to moje łzy.
- Zdaję.
- Wsiadaj do samochodu, nie chcę teraz z tobą rozmawiać - zakończył rozmowę i ruszył w stronę auta.

Kiedy dojechaliśmy do naszego mieszkania, chłopak szybko wysiadł z pojazdu, wyjął mój bagaż i udał się do domu, a następnie zamknął się w pokoju. Ja nie miałam na nic siły. Położyłam się w salonie i zaczęłam się zastanawiać, co będzie. Andreas zaczynał mnie nienawidzić. Całkiem uzasadniony tok myślenia, Wellinger! Chciałam zabić jego dziecko, a teraz przez ciążę zniszczę mu karierę! Tak źle, tak niedobrze. Co ja miałam zrobić? Czekać? Chyba tylko to mi pozostało.
Po kilkunastu minutach najwidoczniej usnęłam, gdyż po jakimś czasie ktoś lekko mną potrząsał i szeptał 'Carina, obudź się'. Otworzyłam oczy i ujrzałam przed sobą panią Valerie. Jak ja dawno z nią nie rozmawiałam!

- Wybacz, dziecko, że weszłam, ale dzwoniłam do drzwi i nikt mi nie otwierał. A że drzwi zostawiłaś otwarte, weszłam - myślałam, że coś się stało - usprawiedliwiła się pani Meyer.
- Nie ma sprawy. I przepraszam, byłam zmęczona i zasnęłam. Ale... Andreas nie otworzył pani drzwi?
- Nie wiedziałam nawet, że jest w domu. Coś się stało, kochana? Masz takie zapuchnięte oczy. Dobrze myślę, że...
- Tak, Andreas o wszystkim wie - akcent z aborcją umiejętnie ominęłam - Jest źle. Zniszczę mu karierę, ale to nasz problem. On może chcieć to usunąć ze swojego życia. Może i tak byłoby lepiej? - zadałam to retoryczne pytanie siadając na kanapie - Może herbaty? Wybaczy pani, nic słodkiego chyba nie mamy, byłam na wyjeździe i tak do końca nie wiem, czy Andi coś kupił.
- Nie rób sobie kłopotu. Właśnie przyszłam zapytać, co u ciebie słychać, dziecko. Dawno u mnie nie byłaś, a chciałam wiedzieć, na czym stoisz. W końcu powiedziałaś mi prawdę, więc jakoś jestem w to 'wplątana'. Zawsze możesz na mnie liczyć, pamiętaj! A, wiem, co miałam tobie przekazać! Był u mnie listonosz, widocznie Andreas był wtedy na treningu i nikogo nie zastał, dlatego zostawił u mnie dla ciebie list. Proszę - powiedziała starsza pani i wyciągnęła z kieszeni fartucha, który miała na sobie, białą kopertę - Ja już może pójdę. Wiesz, gdzie mieszkam, więc nigdy nie krępuj się do mnie zawitać. Do zobaczenia, Carino!

Bałam się otworzyć listu. Wiedziałam, że to z uczelni. Jednak się przełamałam. Pierwsze kilka linijek oficjalnej treści sobie odpuściłam. Trafiłam wzrokiem na zdanie napisane wytłuszczoną czcionką. 'Została Pani przyjęta na naszą uczelnię'. Rozpacz? Nie pójdę na te studia, będę przebierać pieluszki i gotować przecierki. Nie spełnię marzenia. Tak bardzo chciałam się tam uczyć! To jedna z bardziej renomowanych szkół, a teraz... Będę musiała zrezygnować. Cholera! Podniosłam leżący na ławie telefon i rzuciłam nim o ścianę. Drzwi któregoś z pokoi zaskrzypiały. W salonie ukazała się postać Andreasa. Miał czerwone oczy, rozczochrane włosy i był jakiś nieobecny.
- Co się to dzieje?
- Właśnie rzuciłam telefonem o ścianę, nie widzisz? - zapytałam ze stoickim spokojem, pokazując na części komórki leżące na podłodze - A tak poza tym przyjęli mnie na uczelnię. Ale co z tego, skoro i tak nie skorzystam?
- Dziecko to nie jest dobry pomysł na związek nastolatków, wiesz?
- Wiem, Andreas. Chciałam zrobić coś dla nas, podjąć męską decyzję, ale... Nie dałam rady, nie rozumiesz tego?
- Carina, chciałaś zabić nasze dziecko, nie zapominaj.
- W tym towarzystwie nie tylko ja jestem winna.
- Wybacz, ale wychowano mnie po katolicku i takie myślenie jest grzechem.
- A mnie wychowano w Domu Dziecka, a tam każda decyzja była dobra, by wybrnąć z jakiejkolwiek sytuacji.
Zamilkł. Nie tego się spodziewał. Rozmawiałam z nim, jak z kimś obcym, poznanym pięć minut wcześniej w parku na ławce. Nie wiedziałam, czego się jeszcze spodziewać.
- Aborcja nie jest decyzją. To wyrok na nasze dziecko - spojrzał na mój płaski jeszcze brzuch - Ale...
- Jest wiele 'ale', Andreas. Twoja kariera, twój ojciec, twój trener, potem problemy finansowe. Brałam to pod uwagę, dlatego pożyczyłam pieniądze i chciałam oszczędzić ci problemów.
- Jak to pożyczyłaś pieniądze? Od kogo?
- Od Heidi, ona nic nie wie. Powiem jej, że potrzebowałam na wyjazd do Berlina, do dawnej znajomej z bidula, która chciała mojej pomocy i tyle.
- Tak będzie lepiej, oni nie mogą się dowiedzieć o niczym.
- Nie sądzisz, że to... niemożliwe? Dziecko zacznie rosnąć, po mnie już za góra dwa miesiące będzie widać, że jestem w ciąży. Masz jakiś pomysł?
- Daj mi trochę czasu. Nie jestem gotowy podjąć jakąkolwiek decyzję. Chyba rozumiesz, że to dla mnie trudna sytuacja.

I wyszedł. Jak gdyby nigdy nic. Myślał teraz tylko o sobie. Ale miałam go winić? To wszystko spadło na niego jak grom. Miał problem, mieliśmy problem. Z jego ojcem, który był typem służbisty i wciąż tylko nadzorował jego karierę i z trenerem, który był pod wpływem pana Stefana. Siedziałam w tym salonie, patrząc na kartkę z potwierdzeniem przyjęcia mnie na uczelnię i zrobiło mi się... smutno? Wstałam z kanapy, ubrałam sandały i wyszłam z domu. Poszłam na cmentarz. Czułam potrzebę odwiedzenia rodziców, choć wiedziałam, że oni mi, niestety, nie pomogą.


*oczyma Andreasa*
Będę ojcem. Będę miał dziecko. Z Cariną. Wpadliśmy. Akurat teraz, kiedy kariera stoi przede mną otworem. Tabloidy wspominające o mnie jako o młodym ojcu, w każdej niemieckiej gazecie. Zażenowanie kolegów z kadry. Złość ojca. Niezadowolenie trenera. Odpowiedzialność rzucona na moje barki. Płakałem. Trudna sprawa. Powiedziałem Carinie, że najlepiej byłoby, póki co, odpuścić ten temat. Tylko co ona musi czuć? Jestem na nią zły. Nie potrafię z nią porządnie porozmawiać. Boję się tego, co będzie. Nie wiem, czy damy sobie radę. Mam się z tym kryć? Udawać, że wszystko jest w porządku? Ale co innego mi teraz pozostawało?


Jego obojętność raniła. Każde słowo wywoływało u mnie dreszcze. On nie wie, co z tym zrobimy. On chce być sławnym skoczkiem z wieloma zdobytymi tytułami. Boimy się odpowiedzialności. Media, jego ojciec, na końcu też kibice. Może i dałoby się to połączyć, ale to kosztowałoby nas bardzo dużo. Za dużo? W tamtym momencie żałowałam wielu spraw. Tego, że się z nim przespałam, myśli o aborcji, aż w końcu tego, że mu o wszystkim powiedziałam. 
    Może lepiej byłoby, gdybym go nigdy nie poznała?



Witam ponownie! :)
Już się czuje wakacje, prawda? *o*
Jestem znów, dodaję szóstkę. Chyba opuściła mnie wena, nie lubię tego uczucia. Napisałam to i sama nie wiem, jak mam to wobec siebie ocenić. Kolejny krótki rozdział, bo jak wiecie nie jestem mistrzem w pisaniu długich, ale moim zdaniem ukazujący naprawdę dużo.
Mam nadzieję, że potrafiłam przekazać to, co chciałam. Ich uczucia, ich myśli. To naprawdę trudne! Pogmatwałam im życie, znów, ale gdybym tak nie zrobiła, nie byłabym sobą :)

Czekam na komentarze, jak zwykle, w których możecie wyrazić swoje odczucia wobec zachowania Andreasa i Cariny, jestem tego bardzo ciekawa!


Do następnego! I jeśli nie dodam nic w ciągu tego tygodnia, życzę Wam cudownego początku wakacji! <3

Wasza Dominika x