Rozdział IV. Zabawa w Boga.

- Byłem trzeci, Carina! Szkoda, że tego nie widziałaś! - do pokoju wpadł Andreas.
- Widziałam, tylko na ekranie telewizora. Przepraszam, że tak wyszło. Wiem, że chciałeś, żebym stała tam na trybunach i zdzierała gardło krzycząc twoje imię, ale widzisz, jak ja wyglądam. Będę chora na bank! - odparłam, podnosząc się na dłoniach do pozycji siedzącej. Tego dnia czułam się okropnie, z trudnością szłam do łazienki, a o wyjściu nie było mowy. I zamiast dopingować chłopaka pod skocznią oglądałam jakąś transmisję z polskim komentarzem, którego ni w ząb nie rozumiałam.
- Właśnie, martwię się o ciebie, kochanie. Powiedz mi szczerze, wszystko w porządku? - Wellinger usiadł na skraju łóżka, które zajmowałam i położył swoją dłoń na moim kolanie.
- Tak. Nie przejmuj się tak mną. Masz letni sezon przed sobą, a ty zaprzątasz sobie głowę wymiotującą dziewczyną, szaleńcu - roześmiałam się i pięścią delikatnie dotknęłam jego ramienia.
- Może i faktycznie, ale niepokoi mnie to, naprawdę. Po powrocie do Ruhpolding kierunek nasza klinika, zgoda?
- Zgoda, ale tylko dlatego, żebyś się nie zamartwiał. Nie ma o co, wszystko jest w porządku, skarbie, na pewno - powiedziałam, doskonale wiedząc, że kłamię. Andreas zaczął coś podejrzewać, ale liczyłam, że nie dowie się prawdy. Że zdążę z wyjazdem do Berlina. Zaczynałam mieć wątpliwości co do pojętej decyzji, ale nie było odwrotu. Krok do przodu po szczęście. Złudne. Tylko mnie się tak zdawało. Było trudno, ale co miałam zrobić?! Heidi trajkotała tylko o tym, jak to cudowne móc co tydzień, a nawet częściej!, wyjść na imprezę, być wolnym i niezależnym. Mogącym mieć wszystko i wszystkich, przy okazji. Pod wpływem jej słów podjęłam tą decyzję. I to ona pomoże mi finansowo. Inaczej nie byłoby mnie stać na aborcję.

Do Niemiec wróciliśmy kolejnego dnia. Już na poniedziałek umówiłam się z Heidi, w kawiarni po drugiej stronie miasta, ale niedaleko banku, w którym swoje konto posiadała Ellermann.
- Czyli nadal nie powiesz mi, na co te pieniądze? - zagaiła, kiedy już zamówiona wcześniej gorąca czekolada stała przed naszymi nosami.
- Heidi, zrozum. Ja bardzo ich potrzebuję, ale nie wiem, czy to wypali - ostatnio ciągle brnęłam w jakieś kłamstwa. Okłamywałam ją i, co gorsza, Andreasa. Ale nie widziałam innego wyjścia.
- Dobra, mała, nie nalegam. Terminu też ci nie wyznaczam, wiem, jakie są czasy. A jeszcze może na studia pójdziesz, same wydatki! Ale co zrobić? - zapytała, popijając łyk napoju.
- Właśnie nic - uśmiechnęłam się. W mojej torebce leżało półtora tysiąca Euro. Zaczynało mi to ciążyć. Nie mogłam się wycofać. Podjęłam decyzję za siebie i za Andreasa. Musiałam iść dalej - Wiesz, co Heidi? Obiecałam Andreasowi, że pójdę do lekarza. Martwił się, że źle wyglądam, a i moje samopoczucie nie było najlepsze podczas tych dni w Polsce. Po stokroć dziękuję i do zobaczenia wkrótce!
Powiedziałam to, choć nie byłam pewna, czy znów nie kłamię. Planowałam usunąć dziecko, to tak bardzo złe! Nie chciałam być ciężarem. Miał być ojcem, choć oboje nie byliśmy na to gotowi. Los nas doświadcza, niezaprzeczalnie. Do lekarza nie poszłam, przesiedziałam godzinę w parku, słuchając jakiejś muzyki z playlisty, którą utworzyłam kiedyś w telefonie.
'All colors seem to fade away. I can't reach my soul'. Jest źle. Nie mogę zajrzeć w swoją duszą, to fakt. To mnie blokuje.
'I would stop running. If knew there was a chance. It tears me apart to sacrifice it all. But I'm forced to let go*'. Jest szansa? Nie wiem, możliwe. Jednak kiedy przed oczyma staje mi Andreas z ojcem, a gdzieś w tyle trener Schuster ona... zanika? Nie ma jej, pryska jak bańka. Nie ma szans, byśmy wychowali to dziecko. To mały, wielki, cholerny problem! Odpuszczam, jestem potworem zagubionym w samej sobie. Zrobię to dla nas, dla Andreasa. Już o tym nie myślę. Wyjdę z domu, niezauważona. Oby Andi mi kiedyś wybaczył.
Wróciłam do domu. Znów go nie było. Poszłam spać. Rano spakuję rzeczy i pojadę do Berlina. Bawię się w Boga decydując o życiu niewinnego, małego człowieka. Jestem realistką. Realizm niekoniecznie popłaca. Ale idę w przód, nie patrzę za siebie. Uważam, że zraniłabym mojego ukochanego, gdybym tylko została.

Rano zostawiłam w sypialni, na łóżku, małą, niepozorną karteczkę wyrwaną z mojego ulubionego notatnika. Nakreśliłam naprędce kilka zdań do Andreasa. By się nie martwił, choć tak naprawdę nie chciało mi się wierzyć, że by go to uspokoiło. Spakowałam w torebkę najpotrzebniejsze rzeczy i wyszłam z mieszkania szybkim krokiem, żeby zdążyć na pociąg. Nawet nie pożegnałam się z pani Valerie, ale miałam nadzieję, że starsza pani nawet nie zauważy mojej nieobecności.
- Dzień dobry - powiedziałam, wsiadając do przedziału, którego numer widniał na moim bilecie.
- Witam - usłyszałam męski głos. W kącie, pod oknem siedział chłopak. Miał może z dwadzieścia kilka lat. Był raczej wysoki, chociaż siedział i nie mogłam tego jednoznacznie stwierdzić, i miał kręcone włosy koloru ciemnego blondu. Zanim mu przerwałam musiał czytać jakąś książkę, którą następnie położył na kolanach. 'Tajemne miejsca. Kamienne kręgi, starożytne grobowce i niezwykłe krajobrazy'. Chłopak musiał interesować się archeologią! Niespotykane, przyznam szczerze.
- Dokąd zmierzasz? - zapytałam, siadając naprzeciwko niego. Torebkę położyłam na siedzeniu obok, założyłam nogę na nogę i odwróciłam się w jego stronę, czekając na odpowiedź.
- Do Rostock, do rodziny na krótki urlop. Do Berlina jednym pociągiem, a potem przesiadka. A ty?
- Jadę do Berlina, zatem będziesz musiał mnie te kilka godzin znosić - uśmiechnęłam się.
- Jakie tam znosić! Z chęcią sobie porozmawiamy, jeśli tylko masz na to ochotę.
- Pewnie, że mam - czułam, że ostatnie kilka godzin przed zabiegiem spędzę na porządnej rozmowie z osobą na moim poziomie, a nawet może wyżej. Inteligentnych i dobrze rozumiejących moje potrzeby było mało, albo raczej ja utrzymywałam kontakt z niewielką liczbą ludzi.
O moim towarzyszu dowiedziałam się tyle, że miał na imię Erik, studiował archeologię i był kibicem koszykówki i skoków narciarskich. Jechał do rodziców i brata na urlop.
- Mówisz mi, że znasz skoczków narciarskich? To nieźle, Carina! Nawet nie wiesz, jakim ja jestem kibicem! Miałem jechać na Letnie Grand Prix, ale nie dałem rady. Ale nasi wygrali, a w drugim konkursie młody Andreas Wellinger był trzeci. Duma narodowa! A z tego młodziana będą ludzie. Kariera stoi przed nim otworem. Ale mam nadzieję, że woda sodowa nie uderzy mu do głowy - zaczął swój monolog - Mój kolega trenował piłkę nożną. I kiedy okazało się, że jego dziewczyna zaszła w ciążę, a miał tylko te dwadzieścia trzy lata - tylko, no naprawdę, Erik - Nie zostawił jej, zrezygnował ze sportu na dwa lata, żeby ją wspierać i wrócił do sportu. Wielki respekt dla niego, prawda?
- Prawda, prawda. A ty, Erik? Jak ty byś postąpił na jego miejscu? Jesteś mężczyzną, a mnie ciekawi, jakie jest takie męski myślenie na te tematy.
- Cóż, na pewno przeżyłbym szok, ale nie jestem dupkiem i bym wychował to dziecko. Co by się stało, nie odstałoby się, co nie?
- No niby tak. Ale zmieńmy temat, lepiej mów, jak studiuje ci się archeologię!

*oczyma Andreasa*
Wróciłem z wtorkowego, a zatem krótszego treningu do domu, mając nadzieję, że Carina będzie czekała na mnie z obiadem. Ale w domu zastałem jedynie ciszę. Gdzie ona mogła wyjść? Do tej sąsiadki? Ale nie, widziałem ją przecież, jak wchodziła do supermarketu kilka minut wcześniej! Może spotkała się z Heidi? Hm, możliwe, ale Marinus coś mówił, że zabiera ją na kolację. Nie spodobało mi się to. Liczyłem jednak na to, że moja dziewczyna wyszła do sklepu po coś na kolację i zaraz wróci. Poszedłem do sypialni wziąć jakąś koszulkę, by po wyjściu spod prysznica móc się w co ubrać. Moją uwagę przykuła kartka leżąca na świeżo wypranej pościeli.
'Andreas, pamiętaj, że Ciebie kocham i zawsze będę. Kiedy to czytasz zapewne siedzę już w pociągu i konwersuję z nowopoznaną osobą, jak to mam w zwyczaju. Nie potrafiłam Cię dalej oszukiwać, dlatego wyjeżdżam. Wrócę za trzy dni, a może dwa tygodnie. Nie martw się, wszystko jest w porządku. Będę u Twojego boku za jakiś czas, ale musiałam podjąć ważną dla nas decyzję. Wrócę, na pewno wrócę, Andreas. P.S. Pozdrów ojca, kiedy tylko u niego będziesz.'
Nic nie rozumiałem. Co miał znaczyć ten wypad nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z kim? Ostatnimi czasy Carina zachowywała się dziwnie, ale o jakąś dziwną ucieczkę, choć podobno miała wrócić, bym jej nie podejrzewał. Ona coś ukrywała i nie chciała mi o tym powiedzieć. Ale chciałem, prędzej czy później, dowiedzieć się prawdy. Bałem się, co moja dziewczyna chciała zrobić. '...musiałam podjąć ważną dla nas decyzję'. Byłem kompletnie rozbity. Grunt uciekał mi spod nóg, a ja nie potrafiłem go dogonić.


Po godzinie osiemnastej byłam już w Berlinie. Erik pojechał dalej, nie dając mi nawet numeru telefonu. Przelotna, pociągowa znajomość pleciona ciekawą rozmową. Sama nie wiedziałam, czy dodała mi sił, czy podcięła skrzydła. Zabieg miałam mieć wykonany następnego dnia w samo południe. Udałam się do hotelu, a tam zalana łzami zasnęłam.
Wstałam z trudem mając z tyłu głowy pytanie 'Dobrze robię?'. Starałam się je odrzucić. TAK, CARINA - ROBISZ DOBRZE. Droga do gabinetu zajęłam mi pół godziny. Stałam tam i nie byłam w stanie otworzyć przed sobą drzwi. Zawahałam się. Myśli zaczęły mnie paraliżować z każdą minutą coraz mocniej. Usiadłam na ławce, nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Spojrzałam na siebie w lusterku, które specjalnie wyjęłam z torebki. Igrałam z losem, mogłam się wycofać? Miliony myśli i tylko jedna właściwa. Przypomniałam sobie rozmowę z Erikiem.
  I zrozumiałam, że bawię się w Boga.

* Frozen - Within Temptation


Dzień dobry po raz piąty!
Jestem z rozdziałem, który powinien wiele wyjaśnić, ale nie jestem przekonana, czy tak właśnie się stanie. Tak, Carina pojechała do Berlina, żeby dokonać aborcji. Co będzie dalej? Miałam to ujawnić już tu, ale potrzymam Was w niepewności :)

Czekam na długie i całkowicie szczere komentarze! :D

Kocham Was mocno, Dominika x